W katolickim medytowaniu, "trwaniu na modlitwie", używane było słowo rozproszenie. Podobne jak gdy nauczyciel cię beształ, że nie uważasz na lekcji. W tym, co teraz czytam o byciu Obserwatorem, o Ja nie będącym ani myślami ani emocjami, jest ogromna ulga zdjęcia z ramion poczucia winy za "rozproszenia na medytacji". Oczywiście, idę w kierunku tego, by myśli było mniej (bym za nimi nie podążała i nie rozwijała całych historii lub nie dawała się wkręcić w domino kolejnych skojarzeń). Ale tu i teraz, tę myśl, która przychodzi, obserwuję bez oceny, bez winy. Naprawdę jakby była równie zewnętrznym fenomenem jak dźwięk samolotu lub przelatująca ważka. Migotanie płomienia. Bulgotanie w brzuchu. 

Takie podejście do doświadczania pomaga mi też być z silnym bólem i innymi nieprzyjemnymi doznaniami z ciała. Nie staram się odkleić od ciała, odsunąć go jak najdalej, by ułatwić przetrwanie złego. Po prostu przeżywam fizyczne doświadczenie dokładnie takim, jakim jest. Też świadoma, że następne tu i teraz, za moment lub za parę chwil, będzie nowe. Łatwiejsze lub trudniejsze, ale tak samo, po prostu do doświadczenia. 

Ostatnio był wieczór z bólem głowy z odwodnienia biegunką. W rytm serca gwoździe wbijały się w głowę. Oddychałam płycej. Oddychałam, doświadczałam tych szpil w mózgu, oddychałam, doświadczałam. Zasnęłam. Rano ból był mniejszy.