Zbieram podpisy pod obywatelskim projektem. Chodzi o ustawę o https://osobaodra.pl/. Wyrzucam sobie, że brak mi teraz vajba, by stać na ulicy i namawiać nieznajomych. Z komitetu docierają głosy, że podpisów jest dużo, ale wciąż nie 100 000. I łapię się na myśli nawiązującej do tego, co w załączonym Ahmedzie (Minimalistyczna Satyra Ahmeda Goldsztajna). Czy jeden głos się liczy? Czy warto marznąć na wietrze, by uzyskać kilka podpisów, gdy brakuje wielu?

Pojawia się defetyzm, bo już 30.04 komplet stu tysięcy ma trafić na biurko marszałka sejmu. Czy warto było poświęcić wiele miesięcy pracy wielu społeczników, by zebrać 99.987 podpisów? To zupełnie ta sama jakość, co głosowanie nie na polityka, którego poglądy są nam najbliższe, tylko na najsilniejszego, bo "przecież i tak się nie uda". Tym wpisem powierzam ten kawałek "nie uda się" szerszej społeczności, bo tak czuję, że nie jestem z nim jedyna. I równocześnie zapraszam kawałek "w zgodzie ze sobą, niezależnie od zewnętrznego odzewu". A podpisy na Odrę, nawet pojedyncze, można jeszcze przesyłać na paczkomat w Warszawie. To jak zagłosowanie na kobietę, lewaka, zielonego czy inną mniejszość: jeśli tego nie zrobię, jak mam oczekiwać zmiany społecznej?