Druga niezwykle wrażliwa na moc słów osoba to Robert Rient. Zabrałam go do Ameryki w jego najnowszej książce "Pierwsza Umowa". Przyniósł mi pracę nad zwrotem "nie popisuj się". Babcie, przedszkolanki, wąsaci panowie w kolejce po włoszczyznę strofujący cudze dziecko, zwani przez autora zbiorczo agentami i agentkami socjalizacji, uczą nas, że nie popisywać się oznacza zachowywać się tak, jak oczekuje otoczenie. Nie wychylać się, rozważać odbiór społeczny i doń się dostosować.

Robert mówi odwrotnie : "Gdy stawiasz krok, wykonujesz gest, wypowiadasz słowo, a nawet gdy formułujesz myśl - sprawdź, czy robisz to dlatego, że jesteś, czy po to, aby popisać się. Nie musisz wiedzieć, kim jesteś, ale rozpoznasz gdy zaczniesz udawać kogoś, kim nie jesteś". Nie popisuj się, bądź.

Dla mnie uczucie ulgi, gdy odrzucam rozważanie, co on pomyśli, czego ona oczekuje jest nagrodą za pracę nad tym, by porzucić popisywanie się na rzecz życia. I wciąż ze zdumieniem spostrzegam, ile energii na co dzień schodzi na popisywanie się przed samą sobą. Tak, różne podjednostki "Barbary" bardzo potrzebują spodobać się, zaimponować, spełnić oczekiwania czegoś, co przecież w ogóle nie istnieje, bo ani umysł, ani utkane z jego opowieści Ego nie są tą "Barbarą", której próbujemy zaimponować.

Przed kim zatem stroszymy piórka? Wyrosłam w paradygmacie Boga Wszechwiedzącego, który wszystko widzi i ocenia. Przez wiele lat dzieciństwa widziałam go jako Rodzica, który zagląda przez drzwi, czy odrabiasz lekcje, tylko jeszcze bardziej dociekliwego, bo w każdym momencie przeglądającego zarówno czyny jak i myśli i intencje.

Grubo, wygląda na to, że dorosła Barbara nadal popisuje się przed chrześcijańskim bogiem, choć w jego atrybuty przestała wierzyć